Jeroen Dijsselbloem verlaat politiek - hij geeft zetel in Tweede Kamer op omdat hij 'vuurkracht' ontbeert

Dat schrijft Dijsselbloem in een brief die hij dinsdagavond aan Kamervoorzitter Arib heeft gestuurd.

'Het (verbeteren van de samenleving, red.) is nooit af en dat maakt het bepalen van het moment van vertrek zo moeilijk', schrijft Dijsselbloem. De verkiezingsuitslag van 15 maart, waarbij de PvdA van 38 naar 9 zetels duikelde, gaf echter de doorslag. 'De Partij van de Arbeid, mijn partij, moet verder en heeft daarvoor negen kanonnen nodig. Ik ben nu tot de conclusie gekomen dat ik in deze rol, in deze fase, die vuurkracht niet heb.'

Dijsselbloem legt zijn Kamerlidmaatschap per 25 oktober neer, in de week waar het aantreden van het nieuwe kabinet wordt verwacht. 'Ik verlaat daarmee de Nederlandse politiek. En dat valt me zwaar.' Na de verkiezingen was Dijsselbloem officieel Kamerlid, maar werkte hij voorlopig verder als demissionair minister.

De PvdA'er maakt wel zijn mandaat af als voorzitter van de Eurogroep (tot medio januari). De ministers van Financiën van de eurolanden stemden daar eerder deze week mee in. Over zijn verdere toekomstplannen laat hij zich niet uit in zijn brief aan de Kamervoorzitter.

Dijsselbloem kwam in 2000 in de Tweede Kamer en werd minister van Financiën in 2012. 'Een intensieve tijd' schrijft hij, waarin 'de samenleving razendsnel is veranderd en we de opdracht hadden Nederland steeds weer aan te passen'. Hij zegt 'trots' te zijn over de manier waarop het VVD-PvdA-kabinet Nederland door de zware economische crisis heeft gestuurd. 'Nederland doet het weer goed, we zitten in de kopgroep van Europa en de Eurozone is weer een motor van de wereldeconomie.'

'Maar de grote stappen van de afgelopen jaren hebben ook hun sporen nagelaten. En de uitslag van 15 maart is de politieke prijs die daarvoor is betaald', aldus Dijsselbloem. De PvdA moet volgens hem nu een nieuwe koers uitzetten in de oppositie.

Hij schrijft dat de afweging in januari om opnieuw op de PvdA-lijst te staan 'moeilijker was dan ooit'. Zijn familie en vrienden trokken aan hem na vijf zware ministersjaren, maar de loyaliteit aan zijn partij en 'de plicht' verantwoording af te leggen over de zware bezuinigingen en hervormingen wonnen het. Hij bond zelfs de strijd aan om de derde plek van de lijst te bemachtigen. Maar het dramatische verlies van 29 zetels, heeft zijn heilig vuur uitgedoofd.