Staat ons een toekomst van vuur en vlammen te wachten?

Op de terugweg besloot hij alles van zijn reis, alles wat hij zag, minutieus vast te leggen. Een traject dat hij aflegde in tachtig etappes van ongeveer twintig kilometer elk. De reis van de aartsbisschop is nu een van de oudste pelgrimsroutes ter wereld en draagt de naam Via Francigena (de Weg van de Franken).

Denk niet dat ik van plan ben de route ooit te volgen: mijn cultuurkatholicisme blijft van seculiere aard en verdraagt geen martelaarschap of fysieke beproevingen. Maar die Via Francigena heeft me iedere zomer in zijn greep omdat de pelgrimsroute bijna dwars door de tuin van ons Italiaanse zomerverblijf loopt. Erlangs is een beter woord. Tussen het asfalt van de pelgrimsroute, waarop de gemeente kleine schaduwen van lopende pelgrims heeft gespoten, en onze tuin ligt alleen maar een heg.

Aanzienlijke proporties 

Vooral in de zomer zwelt het pelgrimsvolk tot aanzienlijke proporties aan. Het zijn soms lange rijen schaduwen met rugzakken die je dwars door het groen ziet schuifelen. Altijd traag, meestal in stilte. Maar soms hoor je een vreemde taal en ook de salvo’s van kletterende stokken. Je kunt de vermoeidheid van de lopers dan ook bijna proeven. En hun vastberadenheid, hoe ver Rome ook is (400 kilometer).

Op een dag zat ik onder een boom, in een poging enigszins af te koelen van die hittegolf die Italianen ‘Lucifero’ hadden genoemd. Bij 36 graden Celsius (maar pal in de zon ruim boven de 40) was de pelgrimsstroom logischerwijs opgedroogd. Totdat ik het geluid van een stok op het bijna gesmolten wegdek hoorde naderen.

Devoot op suïcidale missie 

Een devoot op suïcidale missie? Door het gebladerte zag ik dat hij groot en sterk was. In een eigenaardige reflex, dat wil zeggen zonder erover na te denken, vond ik mezelf binnen een mum van tijd staand voor de koelkast. Ik vloog vervolgens het huis uit en rende achter de man aan. Toen hij eindelijk gehoor gaf aan mijn geroep en zich omdraaide, kon ik hem het flesje met koel mineraalwater aanreiken. Hij leek niet echt verbaasd, glimlachte en bedankte me in het Engels. Teruglopend naar mijn boom wist ik niet of ik me trots of gegeneerd moest voelen.

Nadat hij eerder een land van 25 miljoen zielen dreigde te vernietigen, werd Donald Trump gisteren twitterend wakker: ‘Kim Jong-un is duidelijk een gek (...) als nooit tevoren zal hij op de proef worden gesteld’. Eerder in de nacht had de Noord-Koreaanse dictator de Amerikaanse president voor ‘schurk en gangster’ uitgemaakt die ‘een hoge prijs zal betalen’. Kim zinspeelde op een kernproef boven de oceaan.

Ik dacht dat ons wellicht een toekomst van vuur en vlammen staat te wachten. Een toekomst waarin kleine gebeurtenissen en gebaren geen enkele betekenis meer zullen hebben. Geen waarde. Zoals een aangereikte fles mineraalwater.

Lees hier meer columns van Ephimenco.