Er zal maar zo over je kind worden gepraat

Las ik het nou goed? Van ene Michael van der Lubbe werd vorige week een ingezonden brief gepubliceerd in NRC Handelsblad. Hij meende met zijn brief bij te dragen aan de discussie die nu woedt over prenatale diagnostiek.

Die discussie gaat voornamelijk over de vraag of de NIP-test in het basispakket moet komen of niet. Met de NIP-test kan een zwangere vrouw vanaf week 11 een redelijk betrouwbare chromosoomtest doen om aandoeningen als het syndroom van Down te detecteren. Voorheen gebeurde dat met een combinatietest, die veel minder precies is.

Om de vraag te beantwoorden of de NIP-test in het basispakket moet komen, ontkom je er kennelijk niet aan om ongemakkelijke kwesties te bespreken. Zoals de vraag hoeveel waard het leven van iemand met het syndroom van Down is. Ongetwijfeld heel pijnlijk om te lezen allemaal, voor ouders van kinderen met downsyndroom. Maar zo kras als deze Michael van der Lubbe het maakt, was ik nog niet tegengekomen.

Ik citeer: ‘De keuzevrijheid van ouders om ondanks de beschikbaarheid van prenatale diagnostiek zoals de NIPT een ernstig gehandicapt kind toch geboren te laten worden, is derhalve niet absoluut maar begrensd door de kosten waar zij de samenleving mee opzadelen. Afzien van abortus is in dergelijke gevallen meer dan een particuliere beslissing en zou voor de ouders financiële consequenties behoren te hebben.’

Slik. Of je dus een kind met het syndroom van Down aborteert of houdt, gaat ons allemaal aan. Eerder in de brief sprak hij over het ‘economisch rendement’ van dit deel van onze bevolking. Dat de samenleving er zo min mogelijk van wil omdat hun opvang en verzorging ‘levenslang hoge kosten met zich meebrengt waar geen economisch rendement tegenover staat’.

Wow. Er zal maar zo over je eigen kind gepraat worden. Een mens van vlees en bloed. Maar ja, geen economisch rendement, dus de ouders moeten daarvoor financieel beboet worden.

Wat vroeger als een foutje van de natuur, het lot of (in bepaalde geloofsgemeenschappen) een geloofstest werd gezien, is nu dus je eigen schuld. Als je, in de wereld van Michael van der Lubbe, een kind met het syndroom van Down krijgt, moet je niet gaan janken want je had het kind ook kunnen aborteren. Moeten aborteren, zelfs.

Dat de brief geen golf van verontwaardiging teweegbracht, is zorgwekkend. Denken dan meer mensen er zo over? Eenieder zou toch moeten gruwen wanneer het begrip ‘economisch rendement’ met betrekking tot een mensenleven wordt gebruikt? Want waar houdt het dan op voor meneer Van der Lubbe? Wat is het economisch rendement van een werkloze dichter die zijn leven lang rondkomt van een uitkering? Of een Marokkaanse gastarbeider die sinds zijn veertigste in de ziektewet zit omdat hij zijn rug kapot heeft gewerkt? Of van iedereen boven de 70

Wel of niet in het basispakket: discussieer er vooral op los maar laat alsjeblieft iedereen in zijn waarde. Zijn menselijke, bedoel ik dan. Niet economische.