We denken dat het onze tijd wel zal duren

Stel, ik neem een groep extreemlinkse- en een groep extreemrechtse jongelui mee naar Parijs en ik leid ze rond door verschillende buurten, zoals ik vandaag ben rondgeleid, dan sluit ik niet uit, dat de extreme linksen wat rechtser worden en de extreemrechtsen wat linkser.

Parijs is heerlijk, maar vervult me met wanhoop.

Er zijn buurten waar ik onmiddellijk wil wonen en buurten waar ik nooit meer wil komen.

De mensen met wie ik op een huwelijksfeestje spreek, willen het liever niet over hun stad hebben. Ze willen ook niet over de politiek praten, wat heel vreemd is voor Fransen. Dus hebben we het over Amsterdam en allengs komen er Parijse verhalen.

Maar als de politieke opvattingen zichtbaar worden, stoppen ze met converseren, want we zijn op een feest, en iedereen lijkt te beseffen dat een feest binnen een mum van tijd voorbij kan zijn; een ruzie hangt tegenwoordig altijd in de lucht als je je niet voorneemt je verbaal te beheersen. Niet eens een slechte gewoonte. Maar ik kom uit Holland, voel de gespannen sfeer aan, maar vraag toch van alles. Hollanders hebben al de naam bot te zijn.

Een man vertelt me dat in de krant stond dat Syrië twintig miljard heeft gevraagd om de vluchtelingen te kunnen tegenhouden. "Geef ze dat geld!" roept hij. Aan de gezichten van de anderen merk ik dat die het er niet mee eens zijn. In plaats van erover te praten, nippen ze aan hun glas.

Een vrouw zegt: "Ik heb medelijden met die jongens als ik ze hier zie. Wij hebben het zo goed, en zij... zij zijn gelukszoekers. Dat kun je ze toch niet kwalijk nemen? We moeten delen." De groep gaat uit elkaar en men zoekt nieuwe gesprekspartners.

Een andere man: "Het is een onoplosbaar probleem. Ik heb ook medelijden met die vluchtelingen. Maar wat moeten ze doen? Er is geen werk. Heb je gezien hoeveel winkels er in Parijs dicht zijn. En dan die aanslagen." Hij praat op gedempte toon.

Ik kijk om me heen en zie veel babyboomers, onder wie ik zelf.

We denken dat het onze tijd wel zal duren. We praten over wat we nog willen doen. De meesten willen reizen, net als het oudere bruidspaar. Hebben ouderen het recht hun kop in het zand te steken? Ik vraag het maar niet. Het is feest.


Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. 

Reageren? t.holman@parool.nl