Vader redde kinderen uit de handen van IS: ‘Weet niet hoe ik kracht vond om door te gaan’

In Dagestan, een grotendeels islamitische republiek van Rusland, trokken volgens de plaatselijke autoriteiten zo’n 1.200 mensen naar Syrië om zich er aan te sluiten bij Islamitische Staat. Zo ook de vrouw van Artur Magedov, die radicaliseerde en in het zelfverklaarde kalifaat van de terreurgroep het beloofde land zag. ‘Op een dag vertelden haar nonkel en broer me dat ze was vertrokken en dat ze de kinderen had meegenomen’, getuigt Artur tegenover BBC.

Artur besloot dat hij zijn dochters Fatima (10) en Maizarat (3) zou redden. Hij leende geld voor een vliegticket naar het Turkse Istanbul, om vanuit Gaziantep naar de Turks-Syrische grens te trekken. ‘De rit werd georganiseerd door een maffiaorganisatie daar. We wisselden vijf keer van wagen.’

‘Om over de grens te geraken, moesten we 200 meter lopen met al onze reistassen, en het moest snel, voor de grenswachten zouden beginnen te schieten’, getuigt Artur. ‘Mijn hart ging tekeer.’

‘Mijn dochter droeg een hijab’

Ondertussen had Artur via de man van zijn schoonzus, die net als haar zus naar Syrië was getrokken, vernomen dat zijn vrouw en dochters in Tabqa verbleven. Daar zag hij zijn kinderen terug. ‘Fatima droeg een zwarte hijab, Maizarat was nog heel jong en droeg haar oude kleren. Maar ze waren blij om me terug te zien.

Een shariarechtbank wees de voogdij over de kinderen toe aan Artur, maar hij had geen toestemming om het kalifaat te verlaten. Ze namen op een nacht een lift naar de Turkse grens. ‘We kropen langs een treinspoor tot op 70 meter van de grens. Ik pakte mijn jongste dochter op en riep naar mijn oudste dochter: “Lopen!”’

‘Turkse grenswachten schoten op ons’

‘We scheurden onze kleren aan de prikkeldraad, en toen we net over de grens waren, struikelde ik en viel op tankvallen. Ik weet niet hoe ik de kracht vond om door te gaan’, aldus Artur. Toen ze op 50 meter van de Turkse grensposten kwamen, begonnen de grenswachten te schieten. ‘We sprongen in een irrigatiekanaal en verborgen ons daar. De kogels vlogen boven onze hoofden.’

‘We ontsnapten via het hoge gras’, vertelt Artur. ‘Toen besefte ik dat het ons gelukt was.’ Het Russische consulaat hielp hem en zijn dochters om via Istanbul terug thuis te geraken. Van zijn vrouw hoorde Artur niets meer. ‘Zij maakte haar keuze en moet daarmee leren leven.’