Ik wil doen of het niet is gebeurd, ik word er te agressief van

Weet je nog... dat we in Nice liepen en verliefd waren?
Dat mocht niet van het Ware Geloof.
Maar ik ben dat alweer bijna vergeten.

Weet je nog... dat we in Berlijn waren en vierden dat we weer broeders waren geworden na de Tweede Wereldoorlog?
Dat mocht niet van het ­Geloof van de Vrede.
Maar soms ontsnapt dat uit mijn geheugen.

Weet je nog... Parijs waar we luisterden naar de muziek, de muziek die ons diep kon ontroeren?
Dat mocht niet van het ­Geloof der Barmhartigheid.
Maar ik heb moeite om me dat te herinneren.

Weet je nog... Parijs waar we de cartoonisten ontmoetten die met een enkele lijn alles wat zwaar was licht konden maken, en elke vorm van macht relativeerden?
Dat wilde het Geloof van Allah al helemaal niet hebben.
Het vervaagt, het vervaagt.

En weet je nog Londen, stad van toneel, van musicals, van inspiratie...
Dat wilden de diepgelovigen leden van het Heilzame Geloof al helemaal niet.
Ik moet ernaar zoeken in mijn geest.

En weet je nog... Brussel, op dat vliegveld, vanwaar we op vakantie wilden...
Dat wilde het Vriendelijke Geloof niet.
Het zit al bijna niet meer in mijn hoofd.

En weet je nog... Manchester waar we onze kinderen naar een popconcert stuurden.
Dat wilden de goede gelovigen van Islamitische Staat niet.
Ik wil het uit mijn geest ­jagen.

En weet je nog... Barcelona... Gisteren?
Barcelona? Of bedoel je Madrid, waar honderden doden waren? Nee: Barcelona. Dertien doden al. Honderd gewonden. De moordauto ging zigzaggend over de Ramblas.

Ik heb de foto's en filmpjes gezien op de televisie, maar ik ben het vergeten. Ik weet het niet meer. Ik ben er blind voor. Ik wil doen of het niet is gebeurd, want ik word er zelf te agressief van.

Ik kan namelijk de woorden nauwelijks meer vinden om mijn woede te beschrijven - en dan wordt agressie gevaarlijk. Ik moet me al forceren om niemand te kwetsen. Dat lukt net.

Het lijkt of we collectief lijden aan masochisme en keer op keer op onze donder willen krijgen. Maar ik ben geen ­masochist.

Ik sta open voor dialoog, maar wie daarvoor openstaat, wordt een schietschijf. Men wil geen dialoog, maar strijd.

Om zelf niet gevaarlijk te worden, is het daarom het beste als ik al die aanslagen uit mijn geest jaag.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. 

Reageren? t.holman@parool.nl