Aanleiding voor de chaos was de blessure van Madiea Ghafoor, die last had van haar kuit en vervangen moest worden door Tessa van Schagen.
"In de callroom (de ruimte waar atleten moeten wachten voor de race, red.) werden alle teams weggehaald, maar wij moesten blijven zitten. En toen zeiden ze: we weten niet of jullie wel mogen lopen", vertelt Van Schagen.
Volgens de organisatie moest er nog een doktersverklaring komen van de blessure van Ghafoor. Bovendien was het onduidelijk of Nederlands nog mocht schuiven in de opstelling. Ad Roskam, technisch directeur van de Atletiekbond verbaasde zich.
"De organisatie wist zelf niet eens hoe de regels waren. Ze wisten niet welke formulieren we wel en niet in moesten invullen en welke dokter naar de kuit van Ghafoor moest kijken. Ze moesten daarvoor mensen bellen, maar die hoorden hun telefoon niet omdat ze in het lawaaierige stadion naar de wedstrijden zaten te kijken. En dat allemaal vlak voor een WK-finale."
Omkleden
Uiteindelijk kreeg Van Schagen toestemming om Ghafoor te vervangen, maar Nederland mocht de volgorde niet meer veranderen. De 23-jarige Van Schagen, die niet gewend is om te starten, moest als eerste weg.
"En dat was raar, want ik ben helemaal geen startloopster", vertelt Van Schagen. "We gingen er vanuit dat ik derde loper zou zijn, net als vorig jaar toen we Europees kampioen werden. De knop moest snel om, terwijl we door al het oponthoud op het laatste moment pas konden omkleden. We waren amper klaar voor de race. Het was chaos."
Met Van Schagen, Dafne Schippers, Naomi Sedney en Jamile Samuel finishte Nederland vervolgens in 43,07 als laatste in de finale die gewonnen werd door de Verenigde Staten (41,82).
"Ik vind het knap dat we ondanks alle chaos het stokje rond hebben gekregen", vindt Van Schagen. "Maar in een WK-finale wil je harder dan we nu hebben gedaan."
Sedney beseft dat de wissels scherper hadden gekund, maar dat dat er door de omstandigheden niet inzat. "Ik ben chagrijnig met een randje van tevredenheid", aldus Sedney.