Minister Bussemaker, loopt u een dag mee met de coassistent?

Beste mevrouw Bussemaker,  

Het is een droom die uitkomt. Na zes jaar hard werken mag ik mezelf bijna dokter noemen! Met name de tweede helft van de studie, de praktijk in het ziekenhuis, is erg indrukwekkend geweest. Gedurende deze drie jaar coschappen heb ik meegedraaid op verschillende afdelingen in het ziekenhuis en heb zo allerlei patiënten intensief kunnen volgen. Gelukkig maar, want om dokter te worden is boekenkennis alleen niet genoeg. Dokter worden leer je in de praktijk, dat leer je van patiënten.  

Die manier van leren vergt wel een investering. Dat betekent lange dagen; van half 8 's ochtends tot 6 uur 's avonds ben ik in het ziekenhuis te vinden. Als ik 's avonds thuis kom, bereid ik met een bord pasta op schoot nog even het spreekuur van morgen voor. Bij mede-coassistenten gaat dat niet anders. De maximale studiebelasting van 46 uur per week wordt door vrijwel iedereen stelselmatig overschreden. Omdat je met mensen werkt, kun je ook niet anders. Ik wil niet slecht voorbereid op mijn coschap verschijnen, met name vanwege het patiëntencontact.

Vergoeding

De opleiding tot dokter vergt niet alleen een investering van tijd en energie, maar ook van geld. Tijdens de coschapfase ontvang je als coassistent namelijk 0 euro per maand. De meeste mensen zijn verrast als ze hier achter komen. Want iedere andere student in de praktijk krijgt toch een maandelijkse vergoeding? Ik doe het graag, ook al wordt het me financieel niet makkelijk gemaakt.  

Recent heeft u het voor de studenten na mij financieel wel erg moeilijk gemaakt om dokter te worden: de invoering van het nieuwe leenstelsel. De intensiteit van de coschappen en de onregelmatige werktijden maken het vrijwel onmogelijk en vooral zeer onwenselijk om bij te verdienen. In het oude stelsel was de gemiddelde studieschuld al ruim 1,5 keer hoger onder coassistenten dan onder andere studenten. Door het leenstelsel loopt dat verschil alleen maar verder op. Daarom stelden geneeskundestudenten een oplossing voor: een bescheiden vergoeding voor de coschappen om de hoger oplopende studieschuld iets te dempen. Een vergoeding zoals die voor vrijwel iedere andere student in de praktijk geregeld is.

'Onderwijswerkvorm'

Er is veel steun voor deze oplossing, zowel vanuit de politiek als vanuit artsenorganisaties. Helaas kwam u zelf tot een andere conclusie. Volgens u is een tegemoetkoming niet op zijn plaats. Coschappen zijn volgens u enkel een 'onderwijswerkvorm' en er gaat zoveel tijd op aan leren dat er niet of nauwelijks op de werkvloer zou worden 'geproduceerd'. Ik heb uw brief met verbazing gelezen. Het kan niet anders dan dat u geen goed beeld heeft van de dagelijkse praktijk tijdens de coschappen.     

Beste minister, ik ben bereid veel liefde, tijd, energie en ook geld te investeren in mijn toekomst als dokter. Het is voor ons coassistenten alleen onmogelijk om naast de coschappen te werken en ik vind dan ook dat een kleine vergoeding, zoals die voor iedere andere student in de praktijk geldt, niet meer dan redelijk zou zijn. Om u te laten zien hoe mijn leven als coassistent er uitziet, nodig ik u graag uit om binnenkort een dag met mij mee te lopen. Met een bord pasta op schoot kunnen we het nog eens hebben over de coassistenten. Ik denk dat u na die dag anders over een vergoeding zult denken.   

<sub>Esmé Eggink, coassistent en Rob van Gassel, recent afgestudeerd basisarts.

Op 27 oktober houden coassistenten een actiedag, @DitDoetDeCo-dag, waarop zij pleiten voor een tegemoetkoming van 288,95 euro per maand, www.ditdoetdeco.com</sub>