Wat is dat toch met die tweede kans voor Syriëgangers?

Nietsvermoedend volgde ik donderdagavond een draad van de fantastische journalist Jenan Moussa, werkzaam voor de Arabische zender Al Aan TV. In liefst 44 tweets vertaalde ze een interview dat ze had gehouden met een Libanese jihadistenvrouw. Gespreksthema: de behandeling die yezidi's ten deel viel in het kalifaat.

De stevig gesluierde moslima (ze was op het bijgeleverde filmpje te zien) vertelde losjes hoe een dokter hoogstpersoonlijk de maagdelijkheid van de gekidnapte meisjes en vrouwen checkte. Hoe strijders op de slavenmarkt te Raqqa de naakte koopwaar betastten en bekneedden. Hoe sommigen hun slavinnen in mint condition hielden, zoals je bij een auto doet die je wilt doorverkopen. Hoe anderen bij voorkeur piepjonge meisjes verkrachtten - anaal, tot bloedens toe. Hoe leider Abu Bakr al-Baghdadi deze strijders op shariacursus stuurde. Tegen slavernij heeft de Allerhoogste namelijk geen enkel bezwaar, maar slavenhouders moeten wél de vaginale regels van het islamitisch geslachtsverkeer betrachten.

Het zou hilarisch zijn als het niet zo verschrikkelijk was.

Schokkend, schreef Jenan Moussa ter afsluiting van haar draad, dat we 'geen internationaal mechanisme' hebben om IS-strijders te bestraffen. 'No UN court. Many ISIS walk free.'

Meer dan schokkend, zou ik zeggen. De wereld zou zich er diep voor moeten schamen.

In plaats daarvan hebben we terrorisme-experts als de Leidse hoogleraar Edwin Bakker. Vorige maand jammerde hij in NRC Handelsblad over 'verloren zonen' voor wier terugkeer de Nederlandse overheid zich ijveriger zou moeten inspannen. 'Zijn we niet gevoelig meer voor dit soort christelijke reflexen?'

In plaats daarvan besloot het Amsterdamse gerechtshof deze week Syriëganger Ilyas H. na twaalf maanden voorarrest niet langer vast te houden. Weliswaar werd de jongeman - die herhaaldelijk poogde het kalifaat te bereiken - tot drie jaar veroordeeld, maar de laatste twee mag hij in voorwaardelijke vrijheid doorbrengen. Omdat, aldus het Haarlems Dagblad, 'er in het leven van de IJmuidenaar de afgelopen tijd veel is veranderd. Hij heeft een eigen woning gekregen, gaat een nieuwe opleiding volgen en wordt weer gesteund door zijn ouders, die zijn misdrijven sterk zouden afkeuren.'

Hoe is het mogelijk, vraag je je als simpele nieuwsconsument af, dat menigeen deze luitjes nog steeds beziet als gedepriveerden die wij vooral een tweede kans moeten gunnen? Terwijl we inmiddels heel goed weten waartoe ze in staat zijn?

Pas toen ik hoorde van de jongste perikelen in de gemeente Amsterdam begon het me te dagen. Heel kort samengevat: daar werd onlangs Saadia A.-T. geschorst, chef van de afdeling Radicalisering en Polarisatie, hangende een strafrechtelijk onderzoek naar fraude en vriendjespolitiek. Kan gebeuren, nietwaar. Maar gisteren berichtte De Telegraaf dat haar meldpunt 'meermaals' niet of nauwelijks ingreep als het signalen kreeg dat moslimjongeren radicaliseerden - onder het schattige motto 'het komt wel goed'. Zodat zij, tot immense frustratie van hun familie, ongehinderd konden afreizen.

Let wel, deze vrouw was jarenlang topadviseur van onze slimme, ook door mij zeer geliefde burgemeester. Als zelfs hij hier met open ogen in liep, ben ik niet verbaasd.