'Bespuugd worden door jongeren: is dit nou de warmte in de stad?'

De zomeravonden zijn lang in onze mooie zogenaamd tolerante stad. Het testosterongehalte van onze medeburgers van 18 jaar loopt over en daarmee de tolerantie.

Er is mij, en met mij vele anderen, overkomen waar voor wij ooit gevlucht zijn naar Amsterdam. Discriminatie, bedreiging en letterlijk bespuugd worden alsof wij het eerste het beste stuk vuil zijn waar tegenaan getrapt mag worden. Uitgescholden worden voor kankerhomo is nog nooit zo diep binnengekomen als nu.

Daarbij bespuugd worden door een paar intolerante jongeren die elke vrijdag diep door hun knieën gaan in de moskee zet bij mij de nodige vraagtekens. Is dit nou de warmte in de stad? Letterlijke intolerantie? Of is er echt iets grondig mis aan het gaan in Amsterdam?

Ons als Amsterdammers wordt ­gevraagd begrip te hebben voor vele standpunten, maar wanneer er aan je eigen fundamentele waarden ­getornd wordt door een groepering die jou niet accepteert als homo, ­lesbo of anderszins is dit te veel gevraagd.

Mijn begrip, respect, of openstaan voor andere gezindten is inmiddels gedaald tot een absoluut dieptepunt, ondanks een Gay Pride, Roze in Blauw met Ellie Lust als roergangster, alle initiatieven ten spijt.

Ik constateer ook in mijn buurt dat acceptatie van de lhbt-gemeenschap steeds verder van ons af ligt. Dit beangstigt mij en velen om mij heen. De grote vraag is niet of, maar wanneer wij ons geliefde Amsterdam de rug moeten toekeren omdat andere groeperingen ons niet kunnen of willen accepteren voor wie wij zijn in plaats van wat wij zijn.

Peter van Aalst, Amsterdam