'Als een pluisje op de wind. Zo voetbalt Abdelhak Nouri'
Ode aan NouriDavid Endt (63) schrijft een ode aan Nouri. Endt is sportjournalist, -schrijver en columnist. Tot juni 2013 was hij teammanager van Ajax.
David EndtLaatste update:14-07-17, 17:10
Hij voetbalde met een hoger doel
David Endt (63)
Als een pluisje op de wind. Zo voetbalt Abdelhak Nouri. Vrolijkmakend danst hij zijn voetbal, licht als een pluisje op de wind. Zijn talent borrelt omhoog en naar opzij, naar waar het belieft te gaan, het is een lust voor het oog en vandaaruit voor het hart om Abdelhak te zien spelen. Wanneer hij aan de bal is, wordt het voetbal ontdaan van het harnas van moeten, dan vallen de regels van het moeten en van het resultaat weg, nou ja, ze vallen niet helemaal weg want Abdelhak voetbalt ook om te scoren, te laten scoren, te winnen, maar hij legt de factor vrijheid over zijn werkjes.
Ik erken dat ik in gebreke bleef, dat mijn werkethiek het verloor van de verleiding. Menigmaal legde ik op doordeweekse dagen het werk even terzijde om uit mijn kantoorraam op De Toekomst een wedstrijdje van Ajax D1, C1 of B1 te volgen. Ik erken dat ik in gebreke bleef, mijn werkethiek zwichtte voor de verleiding om die jongens te zien voetballen, te zien spelen, om vooral hém te zien.
Dat joch dat voetbalde als een pluisje op de wind, stond de bal alleen af om hem weer terug te krijgen, zijn bal. Dat kereltje dat we met de heerlijkheid van het Amsterdams liefderijk verkleinen van de voornaam 'Appie' noemden, was gezegend met de door de voetbalgoden geschonken gaven van het ware voetbal. Licht maar nooit lichtzinnig want, dat zag je doorheen zijn borrelende spel: Appie voetbalde met een hoger doel. Met een zucht van tegenzin keerde ik mij weer naar mijn werk. Om even later toch weer gehoor te geven aan de verlokking: ,,Kijk dat joch!"
Hongeren
Kijk hem doen, kijk hem gaan en elke seconde van de wedstrijd tot in de nerven benutten om gelukkig te kunnen zijn. Ja, hij is tenger, een lichtgewicht, maar de vraag of hij een groot voetballer kan worden mag niet gesteld worden. Hij is een en al voetbal, in zijn techniek, controle en beheersing, in het vinden van de minst voor de hand liggende maar ten slotte beste oplossing. Luchtig, muzikaal bijna, als een pluisje dansend op de wind. Zijn gelukkig stemmend spel doet je hongeren naar zijn toekomst.
Als een pluisje op de wind. Eén moment en alles is anders, wreed anders, meedogenloos woedend makend anders. Het leven van Abdelhak ligt, door één fataal momentje, compleet ondersteboven. Beroofd van zijn bal. De verbijstering grijpt je naar de keel, je wilt niet geloven, je hoofd zit vol met tranen, je balt je vuist. Roep de voetbalgoden en al die andere goden aan: ,,Doe iets, geef Appie zijn voetbal terug!"
