Het vertrouwen in onze rechters is angstwekkend gedaald

IS heeft smadelijk verloren. Het kalifaat is een ruïne. Nu willen de Nederlandse jihadi's terug, naar hun vrijheid, naar hun uitkering, naar hun medische voorzieningen, naar hun water dat gewoon uit de kraan komt, hun elektriciteit die het doet, naar hun vrouwen die vrij over straat kunnen lopen, naar hun kinderen die alle soorten van onderwijs mogen volgen, naar hun democratie, kortom: naar alles waar ze hekel aan hadden, wat vertrapt en vernietigd moest worden.

Of wij zo vriendelijk willen zijn te ontvangen. Ze moeten dan wel de afgehakte hoofden en hun daarbij behorende slachtmessen thuislaten natuurlijk.

Jeugd mag fouten maken. Maar welke en hoeveel?

Ze moeten uiteraard voor de rechter gedaagd worden, maar het vertrouwen in onze rechters is angstwekkend gedaald, wat misschien wel een van de ergste problemen in Nederland is.

Ik bedoel: breng een jihadi voor de balie en de kans dat hij plotseling zijn achterstallige uitkering kan ophalen en nog eens 500 euro extra krijgt, is niet denkbeeldig. Een hyperbool? Ik weet dat eigenlijk niet meer.

Maar hoe dan verder? Komen zij in de gevangenis tot inkeer?

Veel bekeringen tot de islam vinden juist plaats in gevangenissen; die bekeringen waren vaak een middel om van de kleine criminaliteit af te komen. Van hun geloof zullen de jihadi's niet gauw afstappen.

Inkeer - het besef dat je iets fout hebt gedaan - is wanneer je mensen hebt vermoord in een strijd waarin je zeker wist dat je aan de goede kant stond, een moeizaam proces dat vaak langer duurt dan de gevangenisstraf en meestal uit opportunistische redenen alleen zogenaamd tot stand komt.

Ik ben niet voor wraak. Maar zijn we onrechtvaardig aan het handelen als we zeggen: jij wilde vechten voor dat kalifaat van je, blijf nou maar daar en bouw op wat je hebt vernietigd?

Ik vrees dat we dat niet zullen doen. Slimme advocaten zullen onzekere rechters in netten weten te strikken van achterhaalde ethische principes en over het hoofd geziene wetsartikelen waarmee ze hun argumenten kleien. Dat is hun vak. Ze krijgen vast die jihadi's vrij, want zij zien ook hoe onze rechters bewegen.

En dan?

Daar staat weer een Abu el Hollandi op straat. Wat rest er nog van zijn leven? Wat rest nog van zijn heldendom waardoor hij hier als kwaadaardige schlemiel wordt gezien?

Vrouw, kinderen, huisje, boompje, beestje?

Ik twijfel.

Niet.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. Reageren? t.holman@parool.nl