Goed nieuws voor wie zich zorgen maakte over de massai-mmigratie naar Europa. De EU gaat het allemaal oplossen! Afgelopen maandag kondigde Eurocommissaris Federica Mogherini, de Italiaanse oud-communist die nu de leiding heeft over Europese buitenlandpolitiek, dat de deals met allerlei Afrikaanse landen hun eerste vruchten afwerpen. Het aantal migranten dat via Libië op Europees grondgebied aandobbert is alleen maar toegenomen ten opzichte van de voorgaande jaren, maar dat mag de pret niet drukken.
De EU strooit met miljarden aan pretcenten en belooft meer van dit soort ‘resultaten’ in het komende jaar. Tegelijkertijd is het offensief van de Commissie richting Oost-Europa in volle gang via de zogenaamde inbreuksprocedure. Net als de Afrika-deals lijkt ook de Oost-strategie van onze Brusselse heersers tot falen gedoemd.
Vorig jaar trokken er 70.000 mensen door Niger richting Europa, dit jaar maar 5.000. Wat Eurocommunist Mogherini er niet bij vertelt is dat er in de eerste helft van dit jaar minstens 70.000 mensen in Italië zijn aangekomen, 20.000 meer dan in dezelfde periode in 2016. Het zijn er inmiddels 83.000 volgens UNHCR. Het lijkt op dezelfde wiskunde die door de deugmachine werd gebruikt voor het berekenen van het aantal burgers in Aleppo eind vorig jaar.
Met andere woorden: er klopt of helemaal niets van die cijfers, of niets van de conclusie die er uit wordt getrokken. Of allebei natuurlijk. Een oude marxist verliest wel zijn verstand maar niet zijn streken. “De wereld heeft de EU meer nodig dan we ooit dachten, vooral na het afgelopen jaar”, vertelt mevrouw Mogherini op dezelfde persconferentie. Een volstrekt krankzinnige uitspraak, maar feiten en realiteit moeten onderdoen voor ideologie.
Deze ideologie is immer in beweging en komt tegenwoordig tot uiting in drie speerpunten die de grootste kloof vormen tussen de progressieve deugmens en de Oost-Europeaan: als eerste het hedendaagse feminisme, dat tegenwoordig nog maar heel weinig met vrouwen te maken heeft en meer met het doordrukken van ‘gender’ in de schoolklas en popcultuur. Als tweede islamofilie dat tracht van de aanhangers van een totalitaire politieke beweging een beschermde klasse te maken in een samenleving waar de normen en waarden van de westerse cultuur constant onder vuur liggen. Derde kwestie is het accepteren van massa-immigratie uit voornamelijk islamitische landen, bestaande uit jonge mannen die ofwel komen voor een economisch beter uitzicht of simpelweg om te vechten en te neuken, zoals we de laatste jaren vaak genoeg gezien hebben.
Het gecombineerde resultaat van deze drie moet in het kosmopolitische deugbrein een ‘wereld zonder grenzen’ opleveren, eentje waarin de menselijke natuur compleet is overwonnen. Waarin iedereen ‘gelijk’ is en de distinctie tussen ‘ons’ en ‘hen’ niet meer bestaat. Voor een weldenkend, normaal persoon is dit natuurlijk een uiterst pervers beeld.
Als je wilt weten wat ons in Nederland te wachten staat, hoef je alleen naar de Verenigde Staten en Canada te kijken. Daar lopen ze een paar jaar voor met die linkse flauwekul. Canada lijkt een hopeloos geval, maar in Amerika is in het laatste jaar een contra-culturele beweging als reactie op de politiek correcte hegemonie die is ontstaan op de sociale faculteiten daar. In West-Europa worden de nieuwe verzinsels van die scholen klakkeloos overgenomen. We zien dat bij kwesties zoals het transgender-gebeuren, Zwarte Piet en het accepteren van de hijab als feministisch symbool. Ook migratie speelt een rol en het is niet voor niets dat de Democratische Partij in de VS zoveel tegenstand biedt tegen het invoeren van normale identificatieregels bij het stemmen, dat de mediaterm voter suppression mee heeft gekregen. Dat komt voort uit het feit deze partij de miljoenen illegale immigranten in het land als kostbare bron van stemmen ziet.
Ook voor Brussel kunnen de nieuwe aankomsten kunnen een mooie bron van steun zijn. De Europese Commissie is weliswaar niet democratisch verkozen, maar elke heerser heeft een mandaat van het volk nodig. Helaas wil dat volk niet helemaal meewerken. De EU is nog nooit zo impopulair geweest. Vandaar die Afrika-deals. Terwijl de huidige situatie gewoon doorgaat, moet in de media de indruk gewekt worden dat er iets gedaan wordt. Aangezien de meeste West-Europeanen de hele dag binnenshuis zitten en voorlopig geïsoleerd zijn van de problemen, werkt deze aanpak.
Sinds eind vorig jaar is er meer dan een miljard euro overgeboekt vanuit de EU Emergency Trust Fund for Africa naar Mali, Niger, Senegal, Ethiopië en Nigeria. Mali, waar nog steeds 1600 Franse soldaten al een jaartje of vijf vechten tegen jihadisten van Al-Qaeda, was een van de eerste landen met een deal en kreeg 145 miljoen. Ook moeten er Malinese ambtenaren naar Europa komen om hier afgewezen landgenoten te identificeren. Niger wilde een miljard, moet het doen 610 miljoen euro. Het is vooral een transitland voor andere Afrikanen. Of niet meer, als we mevrouw Mogherini mogen geloven. Dan zal het wel Tsjaad zijn of een andere route. Inmiddels zit er al bijna 3 miljard euro in dat fonds, dus het pretcentenfestijn kan nog wel even doorgaan.
We hebben ook een paar andere migratiedeals met Pakistan en Afghanistan. Laatstgenoemde is wel een prachtig voorbeeld van wat westerse ontwikkelingscentjes kunnen kopen. Honderden miljarden zijn er in dat land gepompt en het resultaat is dat niet alleen de Taliban, maar ook de Islamitische Staat opnieuw aan terrein winnen en dat bendes Afghaanse mannen zich dagelijks aan Europese vrouwen vergrijpen. De symboolpolitiek richting Afrika wordt ongetwijfeld even succesvol.
Ondanks dat de Duitsers en Fransen stoere praatjes maken over een gezamenlijk Europees leger dat eens even de boel op orde gaat stellen in de Sahara, is het overboeken van Europese belastingcenten naar corrupte derdewereldlanden nog steeds het enige instrument voor het bedrijven van buitenlandpolitiek bij de Brusselse baasjes. Een deal waarbij je betaalt om geen overlast te krijgen van de mensen aan wie je het geld betaalt is trouwens gewoon een slechte deal. Als het voorstel van de andere kant kwam zou het afpersing heten. Dit zijn trouwens honderden miljoenen die jaar na jaar opnieuw moeten worden uitgegeven. De Afrikanen zijn niet zo achterlijk dat ze geen goede kans ruiken.
Voor structurele oplossingen is geen ruimte. Frontex heeft het al jarenlang over het opzetten van een surveillantiesysteem voor de Middellandse Zee, maar blijkbaar is er anno 2017 niet het kapitaal noch de kennis voor om meterslange boten op te speuren. Verwacht dus maar geen verschil in aankomsten. Reken wel op veranderingen in het Europese asielbeleid. Het enige Afrikaanse land dat momenteel in aanmerking komt voor het migrantenverdelingsplan van de EU is Eritrea. Voor de rest, de miljoenen die al in Europa aanwezig zijn en de duizenden die dagelijks aankomen, is officieel nog geen oplossing verzonnen. Geen enkel weldenkend mens gelooft echter dat die mensen allemaal gedeporteerd gaan worden. Mogherini noemt het al een groot success dat er dit jaar 4500 Afrikanen vanuit Libië vrijwillig naar huis gegaan zijn met Europees geld. Vreemd dat ze niet liever rond blijven hangen op de Libische slavenmarkten.
De massa-immigratie van Afrikanen moet op een gegeven moment aangepakt worden. Italië zit in dezelfde positie als Griekenland, zowel met de migranten als met de financiën. De Europese asielquota’s zijn het enige instrument dat zich leent voor een ‘oplossing’. Het verspreiden van Syriërs – die zich inmiddels in aantallen hebben verdubbeld in Nederland – over heel Europa is slechts een eerste stap. Dat is de groep die er het makkelijkst doorheen te drukken is, omdat er inderdaad een zichtbaar groot conflict is in Syrië en ze zijn geloofwaardig vluchtelingen te noemen, in tegenstelling tot de meeste migranten die meekwamen met de golf van 2015. Nu zijn de internationale media en organisaties als de Verenigde Naties al druk bezig met het herdefiniëren van het woord vluchteling. ‘Klimaatvluchteling‘ bijvoorbeeld is weer een nieuwe. De Syriërs zouden daar ook onder vallen. Na zo’n herdefiniëring wordt het al een stuk makkelijker om ineens miljoenen Afrikanen als ‘klimaatvluchteling’ of ‘islamofobievluchteling’ of ‘transvluchteling’ te bestempelen en in de nog niet cultureel verrijkte Europese landen te dumpen.
Terwijl het pretcenten regent in Afrika, moeten de Visegrad 4 landen – Hongarije, Polen, Tsjechië en Slovakije – fiscaal worden afgestraft. De arrogantie (en wanhoop) van de Europese Commissie is inmiddels opgezwollen tot hetzelfde formaat als hun ambtenarij. De haatcampagne richting Oost-Europa, uitgevoerd via de pers en deugers op sociale media, begint te lijken op de hetze die wij zagen in 2014 tegen Rusland en sinds eind vorig jaar tegen de Amerikaanse president Trump.
Wie een beetje let op de reacties op sociale media weet dat de deugmens vol haat en vooroordelen zit: Oost-Europeanen zijn dom, achterlijk, en hebben het gore lef om niet voorover te bukken terwijl zij Europese subsidies ontvangen. Subsidies die er vooral zijn voor het versoepelen van de Duitse en Franse vrachtwagens wanneer die hun exportwaren komen brengen en de goedkope productie ophalen. Ze zijn achterlijk omdat ze geloven dat grenzen er zijn om hun eigen territorium te beschermen zoals mensen dat doen sinds het begin der tijden, dat hedendaagse terreur zeer veel te maken heeft met de aanwezigheid van islamieten, dat er maar twee geslachten zijn en dat er wel degelijk zoiets is als een nationale cultuur en identiteit.
Helaas voor de Brusselse deugelite moeten de regeringen in Oost-Europa ook rekening met hun eigen mandaat van het volk houden. De EU denkt hetzelfde kunnen te bereiken met het subsidiekraantje wat Moskou vroeger deed met tanks.
Overigens zijn de regeringen in Hongarije en Polen verre van perfect. Corruptie is nog steeds hoog en ze vertonen steeds meer autoritaire trekjes. Zo vreemd is dat ook niet: in moeilijke tijden geven mensen vaak de voorkeur aan autoritaire systemen. Wanneer het binnenlaten van miljoenen mannen van een vijandelijke cultuur valt onder ‘het handhaven van democratische normen’, dan lijkt autocratie al snel zo slecht nog niet.
