Wierd peilt de stemming: 'Voorkom nieuwe enclaves van immigranten'

Hij moet zich bij vlagen inhouden. ,,Anders ontplof ik,” zegt Willem Neervoort (59). Neervoort woont in Naaldwijk op de eerste verdieping van een flatgebouw uit begin jaren ’60 met drie etages. Hij heeft veel last van z’n bovenburen, een gezin met drie kinderen uit Eritrea. ,,Het geschreeuw van die mensen, dat gestamp de hele tijd. Als er bezoek is feesten ze tot diep in de nacht.” Hij wordt er niet goed van. ,,Maar ik moet me inhouden, anders verlies ik mijn woninkje en kunnen zij blijven.”

Neervoort woont al dertig jaar in de Duiventorenstraat. Hij werkte ooit in de kassenbouw – we zijn in het Westland, hét glastuinbouwgebied van Nederland – en in een inktfabriek, maar hij zit inmiddels in de ziektewet. Dus heeft hij wel wat tijd over. Aanvankelijk hielp Willem z’n nieuwe buren. ,,Toen die man hier boven nog alleen was, zonder vrouw en kinderen, heb ik hem wat spulletjes gegeven enzo. Ik heb niets tegen buitenlanders.” Maar nu, na tweeënhalf jaar - is de situatie hopeloos geëscaleerd. Politie erbij gehaald. ,,Vijf tot zes keer.” Zelfs ‘mediation’ hielp niet. ,,De buurman zegt wel sorry, maar ze veranderen hun gedrag niet.”

Willem – rijzig, kaalgeschoren, tatoeages, oorbel - startte een handtekeningenactie. Die brief werd door alle overige bewoners in de flat ondertekend. Opmerkelijk: Vestia, de woningcorporatie, erkent de bezwaren en wil het Eritrese gezin uitzetten. In augustus dient de zaak bij de rechter. Uitzetting is een zwaar middel, erkent een woordvoerder van Vestia. ,,Maar alles is inmiddels geprobeerd. We gaan nu een juridisch traject in.” 

Dat is nogal wat.

Wat gaat hier mis? Dave van der Meer (48), ondernemer (in bloemen natuurlijk) en raadslid voor oppositiepartij LPF-Westland, snapt wel waar de ergernissen vandaan komen. Hierin komt een aantal problemen samen, legt Van der Meer uit, bij hem thuis aan de eettafel. ,,In het Westland hebben we een hele krappe sociale woningmarkt. Onze eigen Westlandse jongeren moeten tot wel zeven jaar wachten op een woning. Een deel van de Polen, die hier in de kassen werken, wil hier ook blijven en goedkoop wonen. Nu hebben we sinds een jaar of twee dat asielgebeuren erbij en worden we geconfronteerd met die halfjaarlijkse taakstellingen. Dat kán gewoon niet.”

De taakstelling: dat is het aantal statushouders – erkende asielzoekers – dat een gemeente van het Rijk moet huisvesten. Meest in sociale huurwoningen, waarvan er in het Westland dus heel weinig zijn.

CDA-fractievoorzitter Piet Vreugdenhil (61), in het kantoor van de Stichting Protestants Christelijk Primair Onderwijs (PCPO) Westland waarvan hij bestuursvoorzitter is: ,,Ik snap best dat het her en der knelt, maar wij voeren uit wat we moeten doen.” Vreugdenhil is kind van het Westland, dus recht door zee genoeg om in te zien dat burgers terechte vragen hebben over de aard van de immigratie naar Europa. ,,Het gevoel bestaat dat het systeem niet deugt, dat er tóch economische vluchtelingen naar ons toe komen. Dat erken ik. Als anderen dan moeten inschikken, dat wringt.” Vreugdenhils oplossing? ,,Hopen dat het systeem goed filtert. En bouwen: wijken, huizen. We moeten ervoor zorgen dat er voldoende huisvesting komt.”

Op dit moment verloopt de plaatsing in het Westland niet altijd even soepel. Dat blijkt wel uit de problemen aan de Duiventorenstraat.

Bij de Eritrese familie thuis rennen twee kleine kinderen vrolijk door de gangen. Een 7 maanden oude baby ligt op een bruine doek op de grond. Aan de wand hangen christelijke afbeeldingen. Een tv, een oude computer, bladderbehang, bijeengeraapt meubilair: het is een haveloze flat.

De heer des huizes is afwezig. Een vrouwelijke Ethiopische kennis, die verderop in de straat woont – gekleed in zwarte rouwkleren met zwarte hoofddoek omdat een familielid onlangs overleed – spreekt goed Nederlands en vertaalt. ,,Elke keer als er wordt aangebeld zijn we bang dat het de buurman is,” zegt de bewoonster, die anoniem wil blijven. ,,Dan duiken mijn kinderen de slaapkamer in.” Ze is gekleed in een kleurrijk, zomers traditioneel gewaad. ,,Hij is altijd boos en bonkt dan met een stok tegen het plafond. Mijn man durft niet eens meer thuis voetbal te kijken. Die gaat naar vrienden verderop. Ik zorg er al voor dat de kinderen vroeger naar bed gaan. Maar niets is goed genoeg.”

Tijdens het gesprek krijg ik een smsje van Willem: ‘Nu je boven bent hoor ik veel geloop en lawaai'.

Uit de gesprekken wordt duidelijk dat er veel ergernis is over het overheidsbeleid, die wordt afgereageerd op de Eritreërs. Geert: ,,Ik moet 70 uur per week sappelen om het hoofd boven water te houden en zij krijgen alles maar gratis. En werken? Ho maar.”

De Eritreërs voelen die wrevel bij hun buren waarschijnlijk wel, maar de ouders begrijpen te slecht Nederlands om de details ervan mee te krijgen. Zij vertrouwen op de steun van Vluchtelingenwerk Nederland, dat het gezin het liefst afschermt voor de media. ,,U begrijpt hoe gevoelig dit ligt,” zegt een woordvoerder. Ze bedoelt: het draagvlak voor vluchtelingen is bij veel burgers al niet zo groot. Eén zo’n probleemgeval fungeert dan al snel als olie op het vuur.

CDA-Kamerlid Erik Ronnes heeft onder meer de huisvesting van erkende asielzoekers in z’n portefeuille. Hij kent geen gevallen van uitzetting van statushouders. ,,Ik hoor ook niets over grootschalige problemen in wijken waar die mensen zijn ondergebracht,” zegt Ronnes via de speakerphone in z’n auto.