Direct naar artikelinhoud
Opinie

Ook deze vaderdag zien vaders hun kind niet door slechte omgangsregelingen

Op vaderdag zitten veel vaders thuis zonder fijn geknutselde boekenlegger of vers gekleide asbak. En zonder kind.

Twee mannen beklommen in 2005 het balkon van het PvdA hoofdkantoor in Amsterdam. De mannen die vermomd waren als Zorro en Superman maken deel uit van Fathers 4 Justice. Deze groep protesteert er tegen dat vaders na een echtscheiding hun kinderen niet kunnen zien.Beeld anp

Zondag is het vaderdag. Je weet wel, die dag die compenseren moet voor de aanwezigheid van moederdag. Die dag dat alle moeders geprezen worden voor de rol die ze spelen in hun gezin, in de maatschappij en ze moet laten vergeten welke offers ze hiervoor moeten brengen.

En ze verdienen het, bijna zonder uitzondering zijn moeders de spil van het huishouden, het gezin en houden ze de activiteiten van de lokale samenleving draaiend. Daarom een bloemetje, een ontbijtje, een lekker luchtje. En vaders, ach, na de verwekking hebben die toch niet zo veel meer gedaan dus die hoeven ook niet zo veel waardering te krijgen. Het zijn mannen, die hebben geen behoefte aan een bloemetje of het zoveelste obligate triootje, shampoo-deodorant-aftershave.

Mannen zijn toch schuldig aan het gebrek aan emancipatie, hebben toch alleen een financiële rol in het leven van hun gezin? Maar is dat ook zo? De rol van de man in de opvoeding is eindelijk weer een beetje in opkomst de laatste tijd, de aandacht voor de rol van de vader lijkt een beetje achter te blijven. Waar er aandacht is voor de overdreven feminisering van het onderwijs en er een roep is om de meester, want onderwijs is toch (een) meesterwerk, wordt er van vaders minder verwacht.

Vaders, ach, na de verwekking hebben die toch niet zo veel meer gedaan dus die hoeven ook niet zo veel waardering te krijgen

Failliet

Ja natuurlijk, de vrouw claimt steeds meer haar plaats op de arbeidsmarkt en daarom moet de man ook zijn deel van het huishouden doen, maar vaderen is niet echt in opkomst. Waar je dat het meest ziet is in de afhandeling van (v)echtscheidingen. Het CBS becijferde in 2016 dat slechts 1 op de 5 kinderen bij de vader woonde, bij pubers was dat 1 op de 4.

Dit lijkt te komen doordat de emancipatie en gelijke behandeling nog niet zijn doorgedrongen tot de rechterlijke macht en de gecertificeerde instellingen. Sta je als scheidend echtpaar voor het hekje, vraagt de rechter nooit wie de kinderen wil verzorgen, er wordt van uitgegaan dat een fulltime werkende vader geen behoefte heeft aan minder werken, en als moeder met de kinderen op de achterbank 'naar oma' is vertrokken dan heb je als vader helemaal geen kans meer. Of je wel even wil betalen voor partner en kind. Dus dat minder werken, dat kan helemaal niet.

Wanneer je er dan samen niet uitkomt, nou, dan blijft het kind waar het is, bij mama, en kan vader zich failliet procederen om nog een glimp op te vangen van het kind waar hij alleen nog maar financieel verantwoordelijk voor is. Gelijke behandeling van man en vrouw? Neen!

De maatregel die er voor moet zorgen dat een en ander in goede banen geleid moet worden, de ondertoezichtstelling (OTS) werkt volgens een onderzoek van de kinderombudsman eerder averechts. De Gecertificeerde Instelling (GI) die het moet uitvoeren, is vaak niet geschikt om de complexiteit van het probleem aan te pakken. Ze zijn ingericht om het kind te begrijpen en niet getraind op de mediation tussen ouders.

Gelijke behandeling van man en vrouw? Neen!

Tochtige caravannetjes

Dat het merendeel van de medewerkers (jonge) vrouw is, helpt niet mee voor de positie van de vaders. Vaak staan medewerkers wantrouwig tegenover een boze vader die zijn kind weer eens niet meekrijgt en boos opbelt. De politie bellen? Dat helpt ook niet. 'Nee meneer, u moet een civiele procedure aanspannen. Ja u heeft een uitspraak van de rechter, maar we gaan niet aan een kind staan trekken.' Het doen van een aangifte wordt niet geweigerd, maar wel afgeraden en weggesust: 'Nee hoor meneer, het is geregistreerd, het is voldoende zo, belt u de voogd maar.' Die voogd doet dan niets, pappen en nathouden.

Zo gebeurt het dat deze vaderdag veel vaders zonder kind thuis zitten, geen fijn geknutselde boekenlegger of vers gekleide asbak (mijn jeugd was zo anders), geen ontbijtje met zout in de thee. Geen kind. Soms al maanden niet.

Ik ben een hoogopgeleide man van 39, met een dochter van bijna 7, ik heb haar de afgelopen twee jaar maar een paar keer gezien, en dan spreken we eerder over uren dan over dagen. Moeder kwam keren niet opdagen bij de overdracht en na een aantal keer de politie bellen, de crisisdienst van jeugdzorg, advocaten en hulpverleners is er maar besloten, omdat vader niet mee zou werken, dat ik mijn dochter niet meer te zien zou krijgen, alleen onder begeleiding, op kantoor, met kapot speelgoed in een vies zaaltje.

Toen ook dat escaleerde omdat een wildvreemde medewerker ineens alle eerder gemaakte afspraken bij het eerste tegensputteren overboord gooide, werd de regeling helemaal opgeschort. 'Vader wil zich niet conformeren aan afspraken.' Moeder ook niet, getuige honderden telefoontjes, mailtjes, klachtenbrieven en gesprekken. Ik zag mijn kind wegkwijnen in tochtige caravannetjes in de winter, tussen bezopen illegale seizoensarbeiders. Ik ben beschimpt, bespuugd, gebeten, mishandeld, met de dood bedreigd en beschuldigd van seksueel misbruik. En nog steeds ligt het aan mij.

Ik kreeg mijn dochter alleen nog te zien onder begeleiding, op kantoor, met kapot speelgoed in een vies zaaltje

Superheldenpak

Ik vroeg mij op een gegeven moment af of het echt niet aan mij lag, Vrienden stelden mij gerust en gaven aan dat ik echt een goed mens ben, en vooral een erg goede vader. Eén kennis die mij met raad en daad terzijde stond durfde te stellen: 'Het ligt aan jou, het systeem kan niet zo kapot zijn.' Totdat zijn vrouw zijn ex werd, er met de kinderen, zijn geld, zijn auto en zijn huis vandoor ging en de molen van rechters, advocaten, een OTS en GI's inging en mij gelijk gaf: 'Je had al die tijd gelijk, het is echt kapot!'

Sommige vaders kiezen voor een weg van geweld, of trekken een superheldenpak aan en klimmen op een hoog gebouw, anderen procederen tot ze zo ver rood staan dat het niet meer gaat, allemaal met hetzelfde resultaat. Niets! Ik gebruik mijn sterkste wapen, mijn pen, en schrijf dit stuk, in de hoop dat iemand het leest en er iets aan kan, wil en gaat doen. Mocht mijn dochter dit ooit lezen. Lieverd, papa houdt van je, heeft altijd van je gehouden en zal altijd van je houden en doet alles in zijn macht om er voor je te mogen zijn.

Deze bijdrage wordt anoniem gepubliceerd omwille van de privacy van de betrokkenen. Naam en adres zijn bij de redactie bekend.

Eén kennis durfde te stellen dat het aan mij lag, totdat zijn vrouw zijn ex werd en er met de kinderen, zijn geld, zijn auto en zijn huis vandoor ging
Twee mannen hebben zich verkleed als superman om een omgangsregeling met hun kind af te dwingen bij het gerechtsgebouw van Den Bosch, 17 februari 2005.Beeld Marcel van den Bergh / de Volkskrant