Geheime tapes leggen wanhoop van prinses Diana bloot

,,Ik weet nog hoe Charles en ik doodvermoeid waren. De avond vóór het huwelijk verbleef ik in Clarence House (een van de officiële Londense residenties van het Britse hof red.). Hij liet me een zegelring bezorgen, met een briefje erbij. 'Ik ben zo trots op jou', stond erin. 'Ik zal voor het altaar op jou staan wachten. Kijk ze allemaal recht in de ogen, je zal het geweldig doen'."

,,Maar die avond kreeg ik een enorme vreetbui. Ik at alles wat ik te pakken kon krijgen. Ik ben toen zo ziek als een hond geworden. Achteraf bekeken was dat een serieuze wake-upcall voor de problemen die ik later zou krijgen."

,,De volgende ochtend was ik opmerkelijk rustig. Rond 5.00 uur lag ik al wakker. Hoe kon het ook anders? Ik lag in een slaapkamer recht tegenover The Mall. Ik voelde me als een lam dat naar de slachtbank geleid zou worden. Ik wist het en kon er niets tegen beginnen. Ik had mijn laatste nacht in vrijheid achter de rug."

,,Op de grote dag waren de verwachtingen torenhoog. Ik moest gelukkig zijn, met al dat volk langs de kant dat ons toejuichte. Maar ik denk niet dat ik gelukkig was."

Andrew Morton bracht in 1992 de biografie Diana- Her True Story’uit. Het boek veroorzaakte destijds al de nodige ophef omdat de prinses heel open was. De lezer leerde onder meer hoe stevig Camilla Parker Bowles (de huidige echtgenote van prins Charles, red.) haar relatie met Charles ondermijnde. Een telefoongesprek dat ze opving tussen hem en zijn minnares maakte op dat vlak veel duidelijk. ,,Ik zal altijd van je houden, wat er ook gebeurt", sprak Charles.

Daarnaast speelde prins Charles ook een niet geringe rol in het ontstaan van haar boulimia. Een kwetsende opmerking bleek een van de 'triggers'. ,,Op een dag nam hij me bij de heupen vast en zei hij: 'Beetje mollig hier.'"

Uit de nieuwe quotes die aan het boek zijn toegevoegd blijkt nog maar eens hoe zwaar de schaduw van Camilla op hun huwelijk drukte. ,,Toen ik naar het altaar liep, zocht ik Camilla. Ze moest ergens in die kathedraal zitten. Tegelijk bedacht ik hoe belachelijk dit allemaal was. Trouwen, dat was iets voor volwassenen. Wat stond ik daar dan te doen? Diana, de kleuterjuf."

,,Ik was zo verliefd op mijn man dat ik mijn ogen niet van hem kon afhouden. Heel even dacht ik echt dat ik het gelukkigste meisje ter wereld was. Hij zou wel voor me zorgen, alles zou goed komen. Heb ik me daar in vergist, ja!"

,,Toen we naar de uitgang stapten, kreeg ik Camilla in het vizier: ze droeg iets in het lichtgrijs, met een dameshoedje. Tot op de dag van vandaag kan ik me dat beeld levendig voor de geest halen."

,,Buiten overviel me een geweldig gevoel: iedereen juichte. Iedereen was gelukkig omdat ze dachten dat wij gelukkig waren. Maar ik zat intussen met dat grote vraagteken in mijn hoofd. Ik besefte dat ik veel hooi op mijn vork genomen had, maar ik had geen flauw idee wat me te wachten stond. Op het balkon voelden we ons zo klein: wat een zee van geluk, prachtig om te zien."

Dat was nog niet eens het ergste wat Diana Spencer te wachten stond. ,,Het is nooit echt in me opgekomen om het huwelijk af te zeggen. Maar het ergste stond me in Broadlands te wachten (de koninklijke woning waar het eerste deel van de wittebroodsweken plaatshad, red.). De hoop die ik tot dan toe had, werd op dag twee al de kop ingedrukt."

,,Mijn echtgenoot had zeven boeken van Laurens van der Post (de Zuid-Afrikaanse filosoof waar Charles zo'n bewondering voor had, red.) laten aanrukken. Om de twee dagen moest ik de inhoud ervan met hem tijdens de lunch bespreken. Ik vond het vreselijk."

Tegen die tijd had de eetstoornis boulimia de moeder van de prinsen William en Harry volledig in haar macht. ,,Alles wat ik kon vinden, werkte ik naar binnen. En twee minuten later werd ik er kotsmisselijk van. Dat leidde uiteraard tot stemmingswisselingen. De ene minuut voelde ik me gelukkig, de andere huilde ik me kapot."

,,'s Nachts droomde ik de hele tijd van Camilla. Ik was geobsedeerd door haar. Ik vertrouwde Charles niet. Ik dacht dat hij haar om de vijf minuten belde met de vraag hoe hij zijn huwelijk moest redden. Iedereen zag dat ik niet alleen dunner, maar ook zieker werd."

Ze vervolgt: ,,Iedereen ging er zomaar van uit dat ik in één dag kon transformeren tot prinses van Wales. De gasten op Balmoral staarden me de hele tijd aan en deden alsof ik van glas was. Ze noemden mij 'mevrouw' of 'koninklijke hoogheid', maar ik voelde me nog altijd die simpele Diana. Ik bleef iedereen dan ook op dezelfde manier behandelen."

,,In die tijd was ik onrustwekkend slank geworden. De mensen begonnen al commentaar te geven: 'Mijn botten staken eruit'. In oktober was ik er heel erg aan toe. Ik was zo depressief dat ik mijn polsen probeerde door te snijden met een scheermesje. Het regende en bleef maar regenen."

,,Ik verhuisde naar Londen, omdat ik hulp nodig had. Alle mogelijke dokters en psychiaters namen mijn situatie onder de loep. Hun oplossing? Hoge dosissen valium. Terwijl de Diana in mij enkel rust en tijd nodig had. Maar ik moest en zou pillen slikken. Dan waren ze tenminste zeker dat ik niemand zou neersteken."

,,Godzijdank werd William verwekt in oktober. Ik kreeg te horen dat ik zwanger was: schitterend nieuws, ik had nu iets om me bezig te houden. We trokken daarna voor drie dagen naar Wales als prins en prinses. Was me dat een cultuurshock. Verkeerde kleren, verkeerde timing en ik voelde me kotsmisselijk. De wereld wist nog niet dat ik een kind verwachtte, ik zag er grijs en grauw uit."

,,En toch deed ik alles zodat Charles trots op mij zou kunnen zijn. Ik heb een speech gegeven in het Welsh. Hij was zenuwachtiger dan ik, maar ik heb er nooit een complimentje voor gekregen. Het was de normaalste zaak van de wereld, dat had ik intussen wel door."