De Israëliër Amir Cohen is spullen aan het inladen in een flinke auto: kratten vol met eten, kilo's bevroren kip een oude laptop. Voor het eerst gaat hij op bezoek bij zijn "broeder" Amjad Samar die op de Westelijke Jordaanoever woont, bezet gebied. De Israëliër en Palestijn hebben een bijzondere band.
Vaak lijkt het conflict in het Midden-Oosten conflict simpel: Israëliërs versus Palestijnen. Maar zo zwart-wit is het soms niet. Vrienden Amir Cohen en Amjad Samar zijn daar een voorbeeld van.
Amir is een joodse Israëliër, maar geen gewone; zijn ouders waren moslim. Zijn vader nam een andere naam aan toen hij voor de joodse geheime dienst ging werken. "Hij noemde zich Shimon Cohen, joodser kan niet." Amir en zijn zussen kregen een joodse opvoeding en spreken Hebreeuws.
Maar Amir voelt zich nog sterk verbonden met de Palestijnen. Hij beseft dat hij, en zijn kinderen, het getroffen hebben. "Ik heb geluk gehad. Mijn kinderen worden door niemand uitgescholden voor 'verdomde Arabieren'. Ze worden beschermd door de naam Cohen."
Vandaag voelt voor mij als een feestdag.
Hij wilde dan ook helpen, toen hij op televisie een reportage zag over de gehandicapte Marie, de dochter van Amjad. Hij besloot om zich over het Palestijnse gezin te ontfermen, ook al hadden ze elkaar nog nooit ontmoet.
Iedere week stuurt Amir geld, eten en spullen. Maar deze keer gaat hij het zelf brengen op uitnodiging van Nieuwsuur. "Ik kan niet wachten om zijn familie te ontmoeten." Amirs vrouw vindt het maar niks dat hij naar bezet gebied gaat. "Het is riskant en gevaarlijk."
Bang zijn
Volgens Amir hebben de meeste Israëliërs geen idee waar ze het over hebben. "Mensen in Tel Aviv zijn druk met hun eigen leven. Die hebben geen idee hoe het is op de Westelijke Jordaanoever. Ik denk dat ze diep van binnen bang zijn om een Palestijn te ontmoeten. Iemand zoals zij, die geen aanslag gaat plegen."
Het is voor het eerst dat Amir een Palestijns dorp bezoekt. Bij het checkpoint staat Amjad hem op te wachten. De ontmoeting is emotioneel. "Vandaag voelt voor mij als een feestdag", zegt Amjad als hij Amir in de armen valt. "Voor mij ook, Amjad", antwoordt Amir.
Amir zet zijn eerste bezoek aan het Palestijnse dorp live op Facebook. "Ik hou ervan om alles vast te leggen, met video's of foto's en ik zet alles op Facebook. Om te laten zien dat het normaal is om elkaar te helpen. Vergeet die verdomde politiek. Denk aan de mensen."
Amjad's vrouw is blij met de hulp. "Ik hou van Palestina. Het is mijn land. Mensen hier helpen je niet. Die willen niks te maken hebben met gehandicapten. Als je een gehandicapt kind hebt in Palestina, zeggen ze: behandel haar maar niet."
In het dorp wordt het gezin met argwaan bekeken. Je door joden laten helpen, dat hoort niet. "Als ik mijn vrienden vertel dat een Israëliër een Palestijn helpt, zijn ze onthutst. Soms geloven ze het zelfs niet. Sommigen denken dat alle joden slechte mensen zijn, maar dat klopt niet", vertelt Amjad.
En dat geldt voor Palestijnen in Israël net zo, vult een geëmotioneerde Amir aan. "Ik hoor verdomme elke dag dat Palestijnen onze vijand zijn. Het is niet waar. Amjad is mijn broeder, niet mijn vijand. Niet alle Palestijnen zijn terroristen, het zijn mensen zoals wij."
Zesdaagse Oorlog
Vandaag is het vijftig jaar gelden dat er een einde kwam aan de Zesdaagse Oorlog tussen Israël en de Arabische buurlanden. Het veranderde de landkaart. Israël kreeg uiteindelijk Gaza, de Sinaï, de Westoever, Oost-Jeruzalem en de Golan in handen.
Amir vindt het moeilijk om te zien dat de bezetting van de Westoever nog steeds doorgaat. "De bezetting heeft de vrijheid van mensen afgenomen. Ik wil dat mensen vrij zijn. Ik weet alleen niet hoe, ik kan ze hun land en hun dorpen niet teruggeven. Maar ik kan hun leven nu wel een beetje beter maken."
