Die christelijke feestdagen wil ik niet meer afschaffen

Vroeger was ik altijd tegen christelijke feestdagen, want ik was atheïst. Dat ben ik nog. Maar toch wil ik die christelijke feestdagen niet meer afschaffen.

Christelijke feestdagen afschaffen is hetzelfde als herdenkingsmonumenten neerhalen. Die monumenten en die feestdagen zijn een onderdeel van de rijkdom van de cultuur waarin je zit.

Nu zou je godwinnerig kunnen beweren: stel, dat er een Hitlerherdenkingsdag was, moeten we die dan ook in stand houden? Of moeten we, als er ergens een beeld van Hitler staat, dat beeld dan ­rustig laten staan? Hitler maakt toch deel uit van onze cultuur?

Ik zou onmiddellijk pleiten voor afschaffing van de Hitler­gedenkdag. Alle Hitlerbeelden mogen ook weg. Waarom dan niet de christelijke feestdagen afschaffen als ik geen christen ben?

Omdat ik, als antitheïst, toch graag bij die christelijke cultuur wil horen. En niet bij het nazisme van Hitler. Die christelijke dagen tonen: kijk, daar kom ik vandaan. Nu denk ik weliswaar weinig christelijk en vind ik het om tal van redenen afkeurenswaardig om in God te geloven, de rijkdom van die cultuur is ontegenzeggelijk verbonden met mijn cultuur. Ik wijs films uit 1930 ook niet af omdat ze traag, zonder geluid en in zwart-wit zijn. Zonder die films bestaat de film van nu niet.

Het christendom is voor mij zo'n film van tweeduizend jaar geleden. Het inspireert nog steeds, al is het maar om niet in God te kunnen geloven, of als slijpsteen voor de moraal. 'Nicht so, aber so.'

De laatste tijd heb ik het ­angstige gevoel dat ik mijn cultuur aan het verliezen ben. Het kan een kwestie van leeftijd zijn, maar ik geloof het niet. Menige verworvenheid van onze cultuur lijkt zich voor het museum op te ­maken.

Dat wil ik niet. Die christelijke feestdagen waren de feestdagen van mijn ouders en grootouders, waardoor ze op dat moment de wereld beter konden begrijpen en aanvaarden. Zo bouwden ze aan het dna van onze cultuur.

Ze putten er destijds troost uit, en ja, ze veroverden er ook landen door, kerstenden de negers en deden allemaal zaken die nu niet meer door de beugel kunnen.

Maar kijk, die kleine jongen op die familie­foto van tweeduizend jaar geleden ben ik.

Al kijk ik nauwelijks in dat album, ik ben toch blij dat het van mij is.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief. Reageren? t.holman@parool.nl