Opinie: Wie vrouwenrechten niet op de agenda wil zetten, moet zich schamen

Vorige week heeft de gemeente Rotterdam een campagne gelanceerd om het recht voor iedereen op vrije partnerkeuze bespreekbaar te maken. De campagne bestaat onder meer uit posters van zoenende jongeren met verschillende achtergronden en is gebaseerd op een idee van Femmes for Freedom (FFF), dat ook heeft meegewerkt aan de campagne.

Er waren veel positieve reacties, maar ook veel negatieve. Niet verbazingwekkend reageren de traditionele moslimorganisaties negatief: de campagne was niet serieus te nemen, want van Leefbaar Rotterdam, en zou stigmatiserend zijn. De mooiste reactie uit die hoek stond in het Algemeen Dagblad: een organisatie had contact gehad met een man die zich etnisch geprofileerd voelde omdat hij een flyer in zijn hand gedrukt kreeg. Veel verder kun je je gevoel voor slachtofferschap niet doorvoeren.

Ook uit de linkse -, feministische - en anti-racismehoek kwamen de nodige negatieve reacties, die overeenkwamen met die van de traditionele moslimorganisaties. Ik vind het interessant dat juist die mensen die voor de vrijheid van alle meisjes en vrouwen op zouden moeten komen, negatief reageren. Ik vind het zorgwekkend dat sommige reacties vooral uit verdachtmakingen van mij en FFF bestaan.

Ik ben wel wat gewend, eerder maakte de Rotterdamse politieke partij NIDA mij uit voor een 'spreekbuis van Leefbaar Rotterdam', omdat ik voor een eerwraak-eenheid bij de Rotterdamse politie pleitte. Als je geen inhoudelijke argumenten hebt, kun je natuurlijk altijd proberen de tegenstander in het debat zwart te maken.

Naar aanleiding van deze campagne suggereert Anja Meulenbelt dat ik het om het geld zou doen en dat ik geld van GeenStijl zou hebben aangenomen. Zou het niet beter zijn om een inhoudelijke discussie over het onderwerp te voeren dan om te proberen de vrouw in plaats van de bal te spelen?

Een inhoudelijke discussie wil ik graag voeren. Al jaren promoot ik een discussie over het recht voor iedereen om verliefd te worden op wie hij wil - zie bijvoorbeeld het artikel 'Ik vecht voor het recht op verliefdheid' in de NRC van 1 augustus 2015.

Het feit dat veel vrouwen en meisjes met een migratieachtergrond niet het recht hebben om verliefd te worden op wie ze willen en niet over hun eigen seksualiteit kunnen beschikken, ligt ten grondslag aan veel verdriet, dwang en geweld, in de vorm van bijvoorbeeld gedwongen huwelijken en eerwraak. Dit is een moeilijke discussie, niet alleen in de islamitische gemeenschap, maar ook in andere, vooral de meer patriarchale, gemeenschappen.

Ik heb allerlei organisaties, gemeenten en het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid gevraagd iets met dit onderwerp te doen, maar men vond het altijd te gevoelig. Maar wat is hier zo gevoelig aan? Dat we mensen boos maken die er belang bij denken te hebben dat meisjes en vrouwen hun fundamentele mensenrechten niet kunnen uitoefenen? Reden te meer om de discussie te voeren. Deze discussie is een essentiële stap in de emancipatie van vrouwen en meisjes uit deze gemeenschappen.

De eerste persoon die het idee wel oppikte, was Ronald Schneider. Inderdaad, een Leefbaar Rotterdam-wethouder is verantwoordelijk voor de campagne, overigens samen met het hele college van B&W van Rotterdam. Is het erg dat dat Leefbaar Rotterdam is? Maakt dat de campagne slechter? Is het niet belangrijker om ons af te vragen waarom andere gemeenten en politieke partijen zo bang zijn voor dit onderwerp? Wat is er zo erg aan het recht op vrije partnerkeuze dat er negatief op de campagne gereageerd moet worden?

Ik zou de vraag eigenlijk anders willen stellen: moet ik me schamen dat ik met een Leefbaar Rotterdam-wethouder samenwerk, of moeten de partijen die de mensenrechten van deze meisjes en vrouwen niet op de agenda willen zetten zich schamen?

_{Shirin Musa is directeur van Femmes for Freedom dat opkomt voor de rechten van vrouwen.}