Gabriël van den Brink: ‘Participatiesamenleving is illusoir’ (socialevraagstukken.nl)

"Maar bovenal: afgedwongen vrijwilligheid werkt niet. Gemeenten die zorgtaken bij buren en familie proberen neer te leggen lopen daar voortdurend tegen aan.’ Joh, echt? sarcasm off

Mijn moeder zat in een verzorgingshuis. Wij waren er iedere dag 4 uur lang. Toen werd ons langs de neus weg dringend gevraagd voor de middagen een betaalde buddy te zoeken, want moeder was valgevaarlijk en daardoor een ' zware zorgvraag'. Dat wisten ze toen mijn moeder werd opgenomen. Omdat zij ook nog eens heel zuinig was geweest en spaargeld had, moest zij al het hoogste bedrag betalen, zijzelf hield van haar AOW en pensioen nog 5 euro per maand over. Ik heb altijd meegelopen met kennissen/vrienden/familie die ziek, zwak en misselijk waren. Ook buren die even niet goed uit de voeten konden. Op een gegeven ogenblik wordt het gewoon te veel.

de verzorgingsstaat (dat was het dus nooit) was meer een participatiemaatschappij dan wat er nu onder neoliberale kaalslag tot stand aan het komen is. Dat is namelijk de naam "participatiemaatschappij" niet waardig door alle vormen van dwangarbeid die zij kent.

Gemeenten eisen overal een vergunning voor, onder andere omdat ze daardoor greep kunnen krijgen op particuliere initiatieven, die ze zich dan toe-eigenen en waar zij vervolgens erop aan sturen, dat zij geld uitsparen door de vrijwilligers het werk te laten doen van betaalde mensen die daardoor hun werk kwijtraken. De meeste dingen waar de gemeente zich in mengt bloeden na verloop van tijd dood. Dat doen dingen sowieso, maar ik denk dat veel mensen afhaken vanwege de over-regulering die gelijk toeslaat, het gevoel ook uitgebuit te worden, onder andere om anderen van betaald werk te beroven, daar toch wel een grote rol in speelt.

Ook is er nauwelijks meer ruimte voor vrijblijvendheid, spontaniteit, dus een deel van de lol gaat eraf.

De overheid doet dat al heel lang. Eerst waren er de woningbouwverenigingen, die grof werden ingepikt door de staat, door het huisvesten van allochtonen af te dwingen. Kijk naar de windmolens en zonnepanelen, waar gelijk verplichtingen aan werden opgelegd om openbaar en een bedrijf te worden, waar iedereen bij moet mogen. Broedplaatsen om buurten op te leuken waarna degenen, die het werk hebben gedaan, mogen opkrassen, meer van hetzelfde.

Particulier initiatief waar de mensen zelf beslissen, wie ze erbij willen hebben, is ongewenst. Onder andere krijg je gelijk discriminatie aan je broek. Dus veel minder particulier initiatief, behalve door de in-crowd die in feite dingen doet danwel inpikt, die de out-crowd keihard nodig heeft om een beter leven te hebben, die vaak ook nog door de out-crowd in de uiterste marges is verzonnen. Mensen raken ontmoedigd om nog ergens aan te beginnen. En maar zeuren over eigen initiatief en eigen verantwoordelijkheid als mensen ontmoedigd raken en opgeven.

Alle vier de oplossingen die Van den Brink noemt zijn onwerkbaar.

Er behoren altijd professioneel opgeleide mensen te zijn die zorgtaken op zich nemen, en die mensen moeten daar fatsoenlijk voor worden betaald. Er zijn helaas een aantal zaken die dit tegenhouden, waaronder de graaicultuur in zorg en big pharma, de door de regering opgelegde afbraakpolitiek op dit gebied in het bijzonder en de neoliberale wijze waarop dit land wordt "bestuurd" in zijn algemeenheid.

Er is eigenlijk maar één oplossing, en dat is een complete herziening van ons systeem. De manier waarop in dit land en de rest van de westerse wereld alle productiviteit en kapitaal bij de hardwerkende burger wordt weggesluisd naar een klein groepje extreem rijken, leidt alleen maar tot steeds meer afbraak, armoede en verdriet.