‘Collega’s geven steeds commentaar op mijn lunch’
Elk weekend beantwoordt Beatrijs Ritsema drie prangende vragen van lezers over hoe het hoort - of juist niet hoort.
Beste Beatrijs,
Ik lunch vrijwel dagelijks met mijn collega’s in de kantine bij ons op kantoor. Soms neem ik een broodje, soms een salade of iets uit de frituur. Heel vaak krijg ik daarbij te maken met één of meerdere collega’s die, los van elkaar, menen hardop te moeten constateren wat er op mijn bord ligt: ‘Zo, een kroket vandaag?’ of ‘Zo, jij gaat voor gezond?’
De nieuwswaarde van dit soort mededelingen ontgaat me volledig (ik weet zelf wat ik heb opgeschept) en de sociale bedoeling is mij ook niet duidelijk. Ik weet dan ook niet wat ik hierop moet antwoorden. Hebt u een tip?
Nodeloos commentaar
Dit soort spreken is niet meer dan het vrijblijvend laten trillen van de stembanden
Beste Nodeloos commentaar,
Veel mensen wauwelen maar wat. Ze zeggen het eerste wat in hun hoofd opkomt om geen andere reden dan om iets te zeggen. Ze vinden spreekgeluiden gezelliger dan stilte. Informatieve waarde: nul komma nul. Dit soort spreken is niet meer dan het vrijblijvend laten trillen van de stembanden. U hoeft er niet op te reageren.
U kunt doen alsof u niets gehoord hebt en opmerkingen zwijgend laten passeren. Als u toch de aanvechting hebt om iets terug te zeggen, kunt u de observatie lichtelijk verveeld bevestigen. U zegt dan: ‘Inderdaad, frituur vandaag’ of ‘Inderdaad, sla vandaag’ of ‘Inderdaad, soep vandaag’. Als het u de keel uithangt, kunt er ‘Goed gezien!’ aan toevoegen.