Gastcolumn: een ode aan de allochtoon

Vaak ligt er een tragedie ten grondslag aan migratie. Niemand kiest er vrijwillig voor om zijn geboortegrond voorgoed te verlaten. Vervolging. Honger. Oorlog. Uitzichtloosheid. Gedwongen door de kolonisator en in voormalige Nazikampen ondergebracht. Een tragedie die diepe wonden achterlaat, soms voelbaar tot in de vijfde generatie.

In weerwil van de zichtbare en onzichtbare barrières die de Nederlandse samenleving voor ons opwerpt, heeft de zwarte- en zandkleurige Nederlander op eigen kracht zíjn deel van het integratieproces tot een historisch succes gemaakt. De parel der natie, die zich laat kenmerken door vastberadenheid, discipline en uithoudingsvermogen.

Mensen, die vaak met lege handen als gastarbeiders of vluchtelingen naar Nederland kwamen, zijn nu directeuren, politici, journalisten, officieren, rechters, juristen, fiscalisten, ondernemers, chirurgen, ingenieurs en architecten. De allochtoon nam complete bedrijfstakken over, of blies er zelf het leven in. Vanuit niets bouwde hij bruisende gemeenschappen op, die nu de ruggengraat vormen van de Randstedelijke economie. Het is de zwarte- en zandkleurige Nederlander die het publieke en commerciële leven in de machtscentra van ons land gaande houdt.

Bloed, zweet en tranen

Vanaf zijn eerste stappen in de zandbak heeft de zwarte- en zandkleurige Nederlander zijn positie in dit land met bloed, zweet en tranen bevochten. De lange weg van de basisschoolleraar en zijn VMBO-kaderadvies naar de professoren die tevergeefs het proefschrift proberen neer te sabelen. Cum laude afstuderen terwijl zijn ouders soms niet eens kunnen lezen.

Vanuit de meest barre omstandigheden toonde hij wat het betekent om een strijder te zijn. De uitzichtloosheid van de betonnen jungles en de onzekerheid van de asielprocedures hebben de allochtoon niet kunnen breken, integendeel, het heeft hem gewapend met unieke ervaringen, die in de zwarte- en zandkleurige Nederlander de meest deugdzame menselijke eigenschappen naar boven halen.

Voor velen ging dat pad niet over rozen. Voor sommigen een regelrechte lijdensweg. Van armoede. Van invallen en razzia's. Van minder, minder, minder. Van te vroeg te grote verantwoordelijkheden moeten dragen. De steek- en schietpartijen. De mensenhandelaars. De eenzame abortus en de pasgeborenen in de containers. Perioden van wanhoop en rampspoed. Alles verliezen en opnieuw beginnen. Blijven doorgaan, ondanks tegenslagen of verkeerde keuzes. Niet opgeven en het doel voor ogen houden. Soldier. Een generatie van leeuwen maakt acte-de-presence.

Dit is een generatie die zich niet laat vertellen dat ze dankbaar moet zijn. Nee, het is juist Nederland dat deze generatie dankbaar moet zijn om de energie die zij in dit drooggemalen moeras steekt. Het succes van de zwarte- en zandkleurige Nederlander is zuiver het resultaat van zijn eigen excellentie. Van de moed om de rug recht te houden in een vijandig klimaat dat hem al afwees voordat hij überhaupt werd geboren.

In het bijzonder de allochtoon die als eerste stappen zette in het conservatieve milieu van de overwegend door witte mensen bevolkte kantoren. Van negen tot vijf in een totaal andere wereld moeten zijn is slopend, om maar niet te spreken over de stompzinnige opvattingen die daar dikwijls bij het koffiezetapparaat de ronde doen. Het vergt karakter om jezelf staande te houden in deze mentale martelkamers. Keep your head up. Wij staan achter je.

Geen slachtofferschap

Dit is een generatie die beseft dat zij op eigen benen kan staan. Die laat zich geen slachtofferschap aanpraten door degenen die ons liever zien falen omdat zij empirisch bewijs nodig hebben voor hun sociologische theorieën over daders en slachtoffers. Of erger nog: daar GELD aan verdienen. Nee, de zwarte- en zandkleurige Nederlander weet: een vlinder die uit zijn cocon wordt getrokken zal blijvend verminkt zijn. Deze generatie laat zich niet verminken door degenen wier mate van sympathie correleert met onze mate van ondergeschiktheid.

Glazen plafond? Zelfs een plafond van gewapend beton gaat ons niet tegenhouden. We hebben het talent. We hebben de aantallen. Het vijandige discours in de media is slechts een laatste stuiptrekking van een sociale orde die weet dat haar dagen zijn geteld.

De weerbarstige zwarte- en zandkleurige Nederlander rekent genadeloos af met elk obstakel dat zijn emancipatie en succes in de weg staat. Hij hoeft niet gered, geholpen, beschermd of voorgetrokken te worden. Hij wenst niet het object te zijn van andermans drang om een schoon geweten te hebben. Diamanten vormen zich onder extreme druk. Al de factoren die volgens de statistici ons geboren om te falen maken, produceerden juist het tegenovergestelde: een hele generatie van edelstenen die tot ver over de horizon schitteren.

Het is deze generatie die de weg plaveit voor degenen die na ons komen. Ik ben trots op mijn donkerogige soldiers, de toekomst van mijn land. Shoutout naar alle strijders; het leven kan mij geen grotere eer schenken dan jullie tot mijn generatiegenoten te mogen rekenen.

Shoutout-majestatis naar de Koningin van Amsterdam-West.

_{Izz ad-Din Ruhulessin is publicist en deze maand gastcolumnist van de Volkskrant.}