Hoe verknipt moet je zijn om agressief te worden van twee mannen die hand in hand lopen?

Ik herinner mij, lang geleden - ik was ongeveer 20 jaar - dat een jongen in mijn studentenstad luidkeels zijn verwondering uitte tegenover mij: "Ken jij zoveel homo's dan? Bij ons is dat toch veel minder, dat is toch meer iets voor de steden."

Dat zou nog eens wat zijn, dat het gekoppeld is aan regio's. Net zoals die student die het niet nodig vond om bij zijn wisselende seksuele contacten tijdens de studententijd geen condoom te gebruiken, want "het waren allemaal meiskes uit Leuven". Er staat geen limiet op kwezelarij en een bepaalde mate van domheid.

Er is geen peil te trekken op seksuele geaardheid en de manier waarop je daar expressie aan geeft of mee wil omgaan. Dat zou het uitgangspunt moeten zijn. Ik kan er niet bij dat we daar nu, in deze tijd, nog niet klaar mee zijn. Of je nu wil rondlopen in een rok, of wil experimenteren met mascara voor jongens, of een heel androgyn voorkomen wil nastreven. Steek voor mijn part een paar pluimen in je kont, als je daar per se behoefte aan hebt. Wat maakt dat uit? Het zou een evidentie moeten zijn.

Of misschien zelfs meer nog, een oproep tot dialoog, tot nieuwsgierigheid. Die mensen hebben misschien wel iets heel boeiends te vertellen. Het past in de manier waarop ze uiting willen geven aan wie ze zijn en wat ze denken. Net zoals tattoos of het dragen van een voetbalsjaaltje dat zouden kunnen zijn. Herkenning en erkenning.

Los van de innerlijke worsteling die velen doormaken om eindelijk te kunnen zijn wie ze willen zijn. Wie er geen last van heeft, moet het vooral niet willen bagatelliseren of, erger nog, in het belachelijke trekken.

Het allerergste is natuurlijk dat het zien, ervaren of in je nabijheid zien opduiken van een gay koppel, leidt tot agressie. Ik moest eraan denken toen ik de ondertussen allicht redelijk bekende foto zag voorbijkomen van twee Nederlandse politici. Twee nette mannen in pak. Lachend, terwijl ze elkaars hand vast houden. Het is een mooi, bijna vertederend beeld. Maar het is 2017. De foto was het gevolg van een oproep om homohaat te bannen. 

Dit alles als gevolg van weer maar eens twee gevallen van gaybashing. Waarom bestaat het toch? Hoe erg kan het op je inwerken dat je twee mannen hand in hand ziet lopen, of elkaar kussen? Hoe verknipt moet je zijn om daar agressief van te worden en te menen dat je het er kunt uitslaan, of totaal ongecontroleerd je haat erop kunt botvieren? Doet het iets met je eigen gevoel van mannelijkheid, vind je het echt zo bedreigend?

Heeft het te maken met een wereldbeeld dat geen plaats biedt voor 'anders' zijn? Ik heb ooit ergens gelezen dat mensen een 'spaarzegeltjes-reflex' ontwikkelen, omdat hen dat in een steeds complexere wereld de illusie geeft dat ze controle hebben over de gebeurtenissen. Is dit zoiets? Dan staan er ons in tijden van oprukkend populisme en het streven naar eenvoudige wereldbeelden nog barre tijden te wachten.

Past het niet in onze nette straatjes, waar iedereen voor de eigen deur veegt, en eigenlijk ook wil dat de andere dat ook doet? De neurobuur-reflex die nooit ver weg is?

Elk individu dat openlijk uitkomt voor zijn geaardheid of moedig beslist om daar op een frivole, uitdagende of confronterende manier uiting aan te geven, verdient eerder een standbeeld dan een pak slaag. Niet alleen hebben deze mensen meestal een moeilijke weg afgelegd, ze hebben ook nog eens de ballen getoond (ach ja, er mag toch nog een klein beetje gelachen worden) om op te komen voor een gevoel, een aard, een aanleg die niet ieder van ons meteen als dusdanig erkent. Daardoor worden ze bijna voorbeelden.

Als je dat niet wilt geloven, ga dan eens een kijkje nemen op gay chat sites. Je zal versteld staan van het aantal halfslachtige, nieuwsgierige, niet-uit-de-kast-maar-wel-geïnteresseerde brave huisvaders die daar te vinden zijn. Er zijn meer zoekenden dan men denkt.

Laat hen, die hun weg gevonden hebben, in godsnaam genieten van hun evenwicht en verder leven.