Paashaas van Hema is dikke middelvinger tegen de trend

Onlangs werd 'de familie Paashaas' op Facebook aangekondigd: een zogenaamd wereldberoemd gezin dat door Hema zou zijn gestrikt voor de aankomende paascampagne. Een geinig en vooral onschuldig idee, dat als vanzelfsprekend onmiddellijk door de digitale meute werd vertrapt.

Het leeuwendeel van de reacties aldaar was namelijk, zoals het internet betaamt, zuur en negatief.

Een willekeurige greep: 'Ik vind ze eng en de kinderen moeten er ook niks van hebben,' 'Walgelijke folder!' en: 'Dieren met kleren aan!! Vreselijk!' Kortom: Nederland weer eens op z'n smalst.

Het kon nog idioter, want een andere subgroep concludeerde dat de hazen - u leest dit goed - seksistisch zouden zijn. Want hoe dúrfde de ­Hema de hazenfamilie neer te zetten als een traditioneel, he-te-ro-sek-su-eel gezin? Hoezo 'zijn alle mannetjes gek op moederhaas Juliette?' Wordt er hier nou 'een paashaas ge-slutshamed?' Schande! Opstand!

Antropomorfe langoren
Na het lezen van dat soort reacties wil je vooral een half uur heel hard met je hoofd tegen een muur bonken, maar Hema weert zich kranig en kaatst louter positieve reacties terug.

'Het is helemaal niet nodig om de paashazen eng te vinden hoor Jennifer! Ze zijn heel lief en vrolijk!' smaalt medewerkster Lisette op passend kinderlijke toon in respons op een volwassen vrouw, die mekkert er nachtmerries van te krijgen. Hoe grondig diezelfde Jennifer ondertussen op de Hemaburelen te kakken wordt gezet, laat zich raden.

Het valt te prijzen dat Hema niet kiest voor een paascampagne met wat uitgekauwde eieren en kuikens, maar met een stel antropomorfe langoren komt aanzetten die een ­reactie afdwingen.

Paashazenfamilie

Waar Hema
****

En inderdaad, de grote hoofden, de hardblauwe ogen die overal dwars doorheen lijken te kijken; ze doen allemaal nogal denken aan David Lynch' laatste film Inland empire: een cine­matische koortsdroom, waarin een soortgelijke ­konijnenfamilie in een soap figureert.

Dikke middelvinger
Maar aan de familie Paashaas is helemaal niets nachtmerrieachtigs: de kinderen heten Inez en Richie, moeder Juliëtte draagt doodgewone pastelkleurige Hematuniekjes en vader Charles - in keurige trui met omhoogpiepend overhemdkraagje - kijkt met een mengeling van wijsheid en bronstigheid de camera in.

Over zijn 'grote, stijve oren' was overigens ook al een en ander te doen (want: fallisch!), en als de campagne even loopt zullen er vast ook stemmen opgaan waarom Inez eigenlijk geen obees transgenderkind met adhd is en Richie geen bijziend rolstoelweesje met een pigmentstoornis. Het kritiekmoeras is immers bodemloos.

Met de familie Paashaas onderscheidt Hema zich van alle andere paascampagnes: het is goed bedacht, prachtig geanimeerd en geeft een lekkere dikke middelvinger tegen de trend om ­iedereen tevreden te willen houden.

Is het goedbeschouwd niet volkomen belachelijk om zoiets anno 2017 dapper te vinden? Jazeker is het dat, maar dat is nou eenmaal de wereld waarin we leven. Het is niet anders. Diepe zucht, en dóór.